බලාපොරොත්තුව - 1

                  උදා හිරු පෙරදිග අහසින් මතුවෙලා හෝරාවක් විතර ඇති.ඒත් වැහි වලාකුළු ගමන් මග හරස් කරලා. පාලමේ අත්වැල උඩට නැගුන දෙමලිච්චන් රoචුවක් කීචි බීචි ගාන්න පටන් ගත්තේ කාලෙකට පස්සේ උදවෙන්න යන වැහිබර දවස ගැන මැසිවිලි නගන්න වගේ.පාලමට යටින් ගලාගෙන යන ගිo ගඟේ පුළුල් ජල තලය වරින් වර වැටෙන හීන වැහි බින්දු වලින් චoචල උනා.ගo දිය සිප ගනිමින් ඇදෙන හීතල හුලඟ ගo ඉවුරෙ ඇති තුරු හිස් නලවමින් ඒ ඇතුලෙම සැඟවුනා. පාලමේ අනිත් කෙලවර ඇති වේල්ල උඩ වාහන කීපයක් ගමන් කරනවා ඈතින් මට පෙනුනා.

                       මේ වගේ වැහිබර උදෑසනක් ගිo ගඟ පත්තුවට එතරම් ආගන්තුක නැති උනත් පහුගිය දවස් ටිකෙම පායලා එක පාරටම වැහිබර උන එක ගැනනම් මටත් පුදුමයි.අම්මා පෙ‍රැත්ත කරද්දිම කුඩය ගෙදර තියල ආව එක ගැන තිබුන හිතේ කනස්සල්ලත් එක්ක මම පාලමට ගොඩවුනා.පාලම ඇරඹෙන තැන තියෙන බුදු පිලිමේ ඉදිරි පිට කවුරු හරි දිනපතා තියන වතුසුදු මල් වට්ටියේ මල් උඩ තියෙන පැන් බිoදු ඉර එලියට දිලිසෙනවා.
              පාලම දිගේ ඇවිද යන අතරතුරේ මගේ ඇස් වේල්ල දිගේ දිව ගියේ සුදු වතින් සැරසිලා යන රුවක් හොයාගෙන.එත් වැලි පැටවූ ලොරි කීපයක් හැරෙන්න වේල්ල පාලුවට ගිහින් තිබුනා.

            වේල්ලෙන් එහා පැත්තේ තියෙන්නේ බලගොඩ.මෙහා පැත්තේ ඇත්තේ ගෝනපුරය.වේල්ලත් ගෝනපුරයත් අතර මැදින් ගිo ගඟ හෙමින් ගලා බහිනවා.ගඟේ ඉවුරු දෙක යාකරමින් මීටර 150ක් විතර දිග මේ පාලම නැගී හිටියා.මම පාසලට යන බස් රියට ගොඩවෙන්නනම් මේ පාලමත් , වේල්ලත් දෙකම පහුකරගෙන යා යුතුව තිබුනා.

                පාලමේ අනෙක් අන්තයට ආ මම පාලමේ අත්වැල උඩ වාඩිවෙලා වේල්ලෙන් එහා පැත්තේ ඇති ගුරු පාර දිහා බලගෙන හිටියා.දිනපතාම මෙතන වාඩිවෙලා ඇය එනකම් බලන් ඉන්න එක දැන් මගේ පුරුද්දක් වෙලා.ඇය මහා විද්‍යාලයට ආවේ දැන් මාස කීපයකට ඉස්සෙල්ලා.මුල් දවස්වලනම් ඇගේ හිත දිනාගන්න තර‍ඟෙට බොහෝ දෙනෙක් හිටියත් දැන් ඉන්නේ දෙතුන් දෙනෙක් විතරයි.මේ දෙතුන් දෙනා අතරිනුත් ඇගේ ගමන් සගයෙක් වීමේ වාසනාව උදාවුනේ මට විතරයි..

අතරින් පතර වැ‍ටුන වැහිපොද දැන් හීන් වැස්සක් වේගෙන එනවා.

"එයා අද එන්නේ නැද්ද දන්නෑ"

"සමහර විට අද වැහැගෙන එන නිසා ටිකක් පරක්කු ඇත්තේ"

          වැහි වලාකුළු අතරින් යන්තමින් දිස්වෙන ඉර මගේ හිතට පොඩි බලාපොරත්තුවක් එක් කරා.ආයෙත් මගේ ඇස් ගුරු පාර දිහාවට යොමු වුනා. එතකොටම ගුරුපාරේ කෙලවරින් රෝස පාට කුඩයක් ඉහළා ගත්ත රුවක් මතුවුනා.වහාම අත්වැලෙන් බිමට පැන්න මම තියන්න පුලුවන් කෙටිම අඩිම තියමින් හෙමින් වේල්ල දිගේඇවිද යන්න පටන් ගත්තා. බොහෝ දිනවල කරන මේ බොලඳ වැඩේ ගැන මටම හිනාගියත් ඇයව අහම්බෙන් හමුවුන බව අඟවන එක ඊට වඩා වැදගත්.

        මට වඩා තරමක් ඉදිරියෙන් වේල්ලට ගොඩවුන ඇය ඇගේ පාඩුවේ ඇවිදගෙන ගියා.මමත් ඒ පස්සෙන් පියමැන්නා.වැහි බිoදු මගේ බැනියම තෙත් කරමින් පිට දිගේ ගලාගෙන යනව මට දැනුනා.

    එහෙම යන අතරතුරේ අහම්බෙන් වගේ ඇය ආපස්සට හැරුන මොහොතක ඇගේ ඇස් මා වෙත යොමු වුනා...මාව දැක්ක ගමන් ඇය නැවතුනා.

    මද හිනාවක් ඇගේ මුහුනේ ඇ‍ඳෙන අතරතුරේ ඇය මට අත වැනුවා.මම පිටි පස්ස හැරිලා බැලුවේ අත වැනුවේ වෙන කාටවත්ද කියලා.වෙන කවුරුත් නෑ.මගේ හද ගැස්ම ටිකක් වේගවත් උනා. ඉක්මනින් සිහිය එලවාගත් මම ටිකක් වේගෙන් ඇය දෙසට දුවගෙන ගියා.ඇයට පියවර කීපයක මෙහායින් නැවතුන මම මොනවා කියන්නද කියලා හිතාගන්න බැරිවුන නිසා,

"ගුඩ් මෝනින්" කිව්වා.

"ගුඩ් මෝනින්, ගුඩ් මෝනින්... වහිනවා නේද? ඔයා වැස්සට ආසද?"

මේ මොනවද මෙයා මේ කියන්නේ??????

"මේ.... ඔව් ටිකක් ආසයි... මෙහෙම උදේ.."

"අනේ මේ!!! තෙමෙන්නැතුව මෙන්න මෙහේ කුඩේ යටට එන්න.තෙමෙන්න ආස උනාට කමක් නෑ"
එයා අත වැනුවේ ඇයි කියලා මට දැනුයි කල්පනාවට ආවේ.

" ආහ්!! තෑන්ක්ස්" මම කුඩේ යටට යන ගමන් කිව්වා.

"කුඩේ ගේන්න අමතක වුනාද? නැත්නම් තෙමෙන්න ආස නිසා තියල ආවද?"
මගේ මන්ද බුද්ධික හැසිරීමට හිනා වෙමින් ඇය මගෙන් ඇහුවා..

"අමතක උනා"
අම්මා ඒතරම් කියද්දි පවා කුඩය ගෙදර තියලා එන්න තරම් මම කල පින මොකද්ද කියලා මට හිතුනා.

"හොඳ වෙලාවට ඔයා හම්බුනේ.අත දාල යන්න වාහනයක් වත් පේන මානෙක නෑ"
මගේ ආත්ම විශ්වාසේ ටික ටික වැඩෙන්න පටන් ගත්තා..

"අපි කලින් හිටපු පැත්තටනම් මෙහෙම වහින්නේ කලාතුරකින්" ඇගේ ගම සූරියවැව කියලා මම අහලා තිබුනා.

"එහේ හොදයිද මෙහෙට වඩා"

"මෙහේ දේශගුණේ හොදයි.වහිනවා, හීතලයි.හැමතැනම කොල පාටට ගස් කොලන්.අපේ පැත්තේ ගොඩක් පායනවා"
එහෙම කියපු ඈ හීන් සුසුමක් හෙළුවා.

"ඒත් ඉතින් මගේ යාලුවො ඔක්කොම ඉන්නේ එහේ.එකට හිටපු අය දාලා එද්දි හිතට දුකයිනේ"

"අහ්! එහෙනම් එහේ දාල එන්න දුක විශේෂ කෙනෙක් ඉන්න ඇති"
මම ඉලක්කය බලලා වෙඩිල්ල පත්තු කරා.

"නෑ නෑ එහෙම කවුරුත් හිටියේනම් නෑ"

එහෙම කියද්දි ඇගේ මූණේ දඟකාර හිනාවක් ඇදිලා යනවා මම ඇස් අගින් දැක්කා.
හුලඟේ ආව වැහි බින්දු කීපයක් ඇගේ කම්මුලේ ‍රැඳිලා දිලිසෙමින් තිබුනා.ගොතලා තිබුන කොණ්ඩ කරල් අතරින් නිදහස් වුණු කෙහෙ‍රැල් කීපයක් කම්මුල මතින් වැටිලා සුලඟට නැලවුනා.මාස ගාණක් එක පන්තියේ ඉදලත් මම මේ තරම් සමීපව අයව දැක්ක පලවෙනි දවස අද.

"ඉතින් එහෙනම් ඇයි ගම දාල මෙහේ ආවේ"

මගේ ඒ ප්‍රශ්නෙත් එක්කම ඇගේ මූණ එක පාරට අඳුරු වෙලා ලොකු කනගා‍ටුවකින් පිරුනා.එතෙක් වෙලා මූණේ ‍රැඳිලා තිබුන දඟකාර හිනාව හුළඟේ ගසාගෙන ගියා.

"නිකම්"

මම කුතුහලය යටපත් කරගෙන නිහඬ වුනා.

වැස්ස සෙමෙන් රළු වෙමින් තිබුනා.අපි ගමන් කරන බස් රිය නවත්වන වේල්ලේ කෙලවර වැස්ස අතරින් අපහැදිලි වෙලා ගියා..

"වැස්ස වැඩි වෙනවා නේද?"  ඇයම කතාව වෙන අතකට හැරෙව්වා.

"අද හොඳ වෙලාවට මම ටිකක් පරක්කු උනා.නැත්නම් ඔයාව මග ඇරෙනවා"

"ඔව්.. මම එත් බැලුවා අද එන්නේ නෑ වත්ද කියලා" 
හොරාට කලින් කෙහෙල් කැන වැට පැන්නා කියලා මට තේරුම් යද්දි ටිකක් ප්‍රමාදයි..

"ඒ කිව්වේ මම එනකම් බලන් හිටියද"

"ආහ්... න්.. නෑ නෑ.... මට හිතුනා අද එන එකක් නෑ කියලා.ඔයාලගේ පාර ඉස්සර හරියට මඩ වෙනවනේ ඉස්සර.දැන් එහෙම නැද්ද?"

"ආ.. එහෙමද?? දැන් නම් පාර මඩ වෙන්නෙ නෑ.ඉස්සර මඩ උනා කියලා අහලත් නෑ මමනම්"
නැවත ඇගේ මුහුනේ ඇදුණු ඒ දඟකාර හිනාව මාව ආකර්ශනය කරගත්තා........
                                
                  
            දෙවනි කොටස බලන්න මෙතනින් යන්න..

ඊලග කොටස දවස් දෙක තුනකින් දානවා. පොස්ට් 1ක් දාන්න ටිකක් පරක්කු වුනේ කැම්පස් පටන් ගත්ත නිසා.එහෙනම් මතක ඇතුව ඊලඟ කොටසත් බලන්න....