අකුරු ගොඩක් කතාවක් උන හැටි...... එයා මගේ ජීවිතේට ආවේ මෙන්න මෙහෙම !

මම මේ පෝස්ට් එක දාන්න මුලින්ම හිතුවෙ තරුරසී අක්කාගේ කියවීමේ උප්පත්ති කතාව දැකලා.ටික ටික කල්දදා ඉදිද්දි මේක ඉක්මනට දන්න කියලා මට මතක් කරේ මගෙ යාලුවෙක්.තව පහුගිය දවස්වල මම සම්බන්ධ වුන පොඩි වැඩක් නිසාත් මේක ගැන මගේ මතකය අලුත් උනා.

පොත් කියවන කෙනෙක් ඒකට යොමු වෙන එක එක විදි තියෙනවා. සමහර අයගේ ඒ ගැන හරි ලස්සන කතාත් තියෙනවා.ලස්සනද නැද්ද මම දන්නෑ. මේ මගේ කතාව...

මම පොත් වලට ඇබ්බැහි උනේ මට අකුරු කියවන්න පුලුවන් වෙන්නත් ඉස්සෙල්ලා.එතකොට මම හිතන්නේ මට වයස අවුරුදු 4ක් විතර ඇති.

දවසක් අපේ තාත්තා මාව එක්කගෙන ගියා අපේ පන්සලට.අපේ ගෙදර ලඟ ඉඳන් පොඩි දුරයි.වෙල් යායකින් වටවෙච්ච පොඩි කඳු ගැටයක් මුදුනේ තමයි පන්සල තිබුනෙ.පන්සල පල්ලෙහා තිබුන දහම් පාසල් ගොඩනැගිල්ල අලුතින් හුණු පිරියම් කරලා ලස්සනට සරසලා.එතන මිනිස්සු ටික දෙනෙකුත් හිටියා.මම ඇහුවා තාත්තගෙන් මොකද මෙතන වෙන්නේ කියලා.

"අද ඉඳන් මෙතන පුස්තකාලයක් පටන්ගන්නවා.ඔයාටත් එන්න පුලුවන්" තාත්තා කිව්වා.

පුස්තකාලයක් කියන්නෙ මොකද්ද කියලා ඒ කාලෙ මම දන්නේ නෑ මට මතක විදියට. 

සිරිධම්මරතන නාහිමි අනුස්මරණ පුස්තකාලය පටන් ගන්න මුල් වුනේ අපේ ගෙවල් ලඟම හිටි ප්‍රාදේශීය සභා මන්ත්‍රී කෙනෙක්.දැන් වගේ ලොකූ සoදර්ශන තිබුනේ නෑ.ලොකු හාමුදුරුවො ඇවිත් පොඩි දේශනයක් තිබ්බා.සුබ මොහොතින් පුස්තකාලේ විවෘත කරා. ලව්ඩ්ස්පීකර්, පෝස්ටර්, කට්අවුට් මුකුත් නෑ.සරල උත්සවයක්.

තත්තාගේ අතේ එල්ලිලා ගිහින් එතන හිටිය අක්කට නම කියලා රුපියල් 10ක් දුන්නම පොඩි කාඩ් එකක් හම්බුනා.ඒකට කියන්නේ සාමජික කාඩ් එකලු.මගේ අoකේ 4 ලු. මමනම් දන් නෑ.අනිත් අය කියපු කතා තමයි ඉතින්.

මේ පුස්තකාලේ පුස්තකාලාධිපතිනිය විදියට පත් උනේ අපේ අසල්වැසි ජෙනීෆා අක්කා.ඇය අපේ ගමේ ශ්‍රි.ල.නි.ප ක්‍රියාකාරියෙක්ගේ දුව. උපතින්ම ක‍තෝලික උනත් පන්සල එක්ක හරි හරියට සම්බන්ධවෙලා වැඩ කරා.

පුස්තකාලේ පටන් ගනිද්දි හිටියේ සාමාජිකයන් 20ක් විතර මට මතක විදියට. ඒ නිසා වැඩි දෙනෙක් එතනට ආවේ ගියේ නෑ.ඒ කොහොම උනත් හැමදාම හවස 2 ඉදන් 5 වෙනකම් පුස්තකාලේ විවෘතයි.මේ නිසා ජෙනීෆා අක්කගේ තනියට මාවත් එක්ක යන්න කියලා අපෙ අම්මා කිව්වා.

එදා ඉදන් ඉතින් හැමදාම මම පුස්තකාලේ රාජකාරි. එතනට ගිහින් පොඩි ලමයින්ගේ පොත් තියෙන රාක්කෙන් රූප ටිකක් වැඩියෙන් තියෙන පොතක් අරගෙන පෙරල පෙරලා ඉන්නවා.සමහර වෙලාවට අක්කාගෙන් කතාව අහගන්නවා.

එතන වැඩිය රූප තියෙන පොත් තිබුනේ නෑ. රූප නෑති පොත්වල තිබුන කුරුමිණි අඬු වගේ අකුරු කියවන්න මට තේරුනේ නෑ.ඒ පි‍ටු අතරේ තියෙන කතා තේරුම් ගන්න බැරි නිසා දුක හිතුන දවසක මම ගෙදර ගිහින් අම්මට  කිව්වා.

"අනේ අම්මේ මටත් අකුරු කියලා දෙන්නකෝ " කියලා.

අම්මට ලොකු හිනාවක් ගියා.අම්මා ප්‍රාථමික පන්ති වලට උගන්වන ගුරුතුමියක්.ළමා මනස ගැන ළමාකාලය ගැන ඇයට හොඳ අවබෝධයක් තිබුනා.මට සෙල්ලම් කරන්න තිබුන ළමාකාලේ පොතකට හිර කරන්න අම්මට වුවමනා උනේ නෑ.

වැඩේ හරි ගියේ නැති නිසා මම වෙනදා වගේ පුස්තකාලෙට ගිහින් රූප බලලා ගෙදර එනවා. හවස 3,4 කියන්නේ සමාන්‍යයෙන් මම නිදාගන්න වෙලාව.දැන් වගේ තමයි ලෙක්චර් නෙමෙයි මල ගෙදරක් මගුල් ගෙදරක් උනත් නිදිමත උනාම මම නිදි.ඒක නිසා ගොඩක් දවස් වලට පත්තර මේසේ උඩ නින්ද ගියපු මාව ගෙදර වඩාගෙන ආවේ ජෙනීෆා අක්කා. අදටත් හම්බවුනාම ඇය හිනාවෙලා මේ ගැන මතක් කරනවා.

යන්තම් 2 වසරට විතර යද්දි මම අකුරු කියවන්න පටන්ගත්තා. මුලින්ම පොත්වල දන්න වචන හොය හොය කියෙව්ව මම පොත ඇතුලේ තිබුන කතාව හොයාගත්තා.එච්චර කල් පි‍ටු පෙරලලා බලපු පොත් ඇතුලේ තිබුන කතා තේරුම් යද්දි පුදුම සතුටක් ඇති උනේ.එදා ඉදන් පටන්ගත්ත කියවිල්ල ඉතින් තාම කියවනවා..

මම ඉස් ඉස්සෙල්ලම තනියෙන් කියෙව්වේ 'අලි කලබලය'.මට මුලින්ම අම්මා ගෙනත් දුන්නේ 'උදාරගේ පෙරලිය'.ඒ කාලේ මගේ කැමතිම පොත 'ජින්සෙන් කුමාරි'.

මේ රූපය හොයාගත්තේ පොත් කියවන අය කියන ෆේස්බුක් කණ්ඩායමෙන්..

මම ඩේවිඩ් කරුණාරත්නගේ රොබින් හුඩ් පොත කියෙව්වෙ 3 වසරෙදි. එකේ තිබුන ගොඩක් වචන ඒ කාලේ මට තේරුනේ නෑ.ඒක කියවලා 'චුම්බනය' කියන වචනේ තෙරුම අහගන්න අම්මගේ පස්සෙන් ගිය හැටි තාම මතකයි.

4 වසරෙදි කියවපු හොදම පොත 'මාස්ටර්මන් රෙඩී' අසoක්ෂිප්ත පරිවර්තනය.ශිෂ්‍යත්වේ පාස් උනාම සුනඛ ශාපය, ඇලන් ක්වාටමෙන්, සැබෑ මිනිසෙකුගේ කතාව, සැඟවුන ලොවේ සවාරියක් වගේ පොත් ගොඩක් තෑගි හම්බුනා.ඒ තමයි මම හිතන්නේ මගේ කියවීමේ ස්වර්ණමය යුගය.

මම 5 වසරෙදි විතර පුස්තකාලෙ පරිපාලනය පන්සලෙන් ගමේ යෞවන සමාජයකට බාර උනා.එයාලා ඔක්කොම වෙනස් කරන්න පටන් ගත්තා. සමාජික අoක 4 හිටපු මම 24 වුනා. පුස්තකාලෙ රාජකාරි කරන එක  එයාලා තමන්ගේ පෙම්වතා හරි පෙම්වතිය මුනගැහෙන්න අවස්ථාවක් කරගත්තා.අපිටත් ගෙදරින් පුස්තකාලෙට යන එකට තහoචි වැ‍ටුනා.

අවුරුද්දකින් පස්සෙ යෞවන සමාජෙ පුස්තකාලෙන් අයින් වෙලා ගියා. නිකන් නෙමෙයි.පොත් වලින් බාගයකුත් අරගෙන.

මට පුස්තකාලේ නැති උන එක ඒ තරම් පාඩුවක් උනේ නෑ.මොකද අපේ ඉස්කෝලේ හොඳ පුස්තකාලයක් තිබුනා.ඇරත් අම්ම හැම පඩියටම මට අලුත් පොතක් ගේන්නත් පුරුදුවෙලා හිටියා.

දැන් කස්ටිය බලනවා ඇති මොකද මේ මම එක පාරටම සිරා පොස්ට් එකක් දැම්මේ කියලා.මේකයි හේතුව.මට මතක ඇති කාලේ ඉදන් කියවන්න ලොකු පිපාසයක් මට තිබුනා.ඒ වගේම මගේ පිපාසේ සoසි‍ඳෙන්න ඇති තරම් පොත් මගේ වටේට තිබුනා.මට විතරක් නෙමෙයි අපි හුඟ දෙනෙකුට එහෙමයි.

ඒත් අපි වගේ කියවන්න ලොකු ආසාවකටත් වඩා පිස්සුවකින් ඉන්න ඒත් කියවන්න පොතක් හොයාගන්න නැති අහින්සක ළමයි කොයි තරම් ලoකාවේ කොයි තරම් ඉන්නවා ඇතිද? කියවන්න පුරුදුවුන කෙනෙකුට පොතක් නැති උනාම තියෙන අමාරුව දන්නවනේ..

ඒ වගේ ළමයින්ගෙ පිපාසේ සoසිඳවන්න IMCD (International Movement for Community Development) සoවිධානය 'Needy Readers' කියලා ව්‍යාපෘතියක් කරගෙන යනවා. මේකෙන් කෙරෙන්නේ පොත් කියවන අය ලඟ තියෙන කියවල ඉවරකරපු පොත්,අළුත් පොත් එකතු කරලා දුෂ්කර පළාත් වල පුස්තකාල වලට බෙදාහරින එක. ඔවුන්ගේ 'Needy Readers 2012' ව්‍යාපෘතියෙන් පොත් 12000ක් විතර බෙදාහැරලා තියෙනවා.

කලින් කිව්වා වගේ පොත් ඇතුලෙන් ලෝකය දකින්න ආසාවෙන් ඉන්න ඒත් ඒකට අවස්ථාවක් නැති ළමයෙකුගේ ඒ හීනේ සැබෑ කරන්න දායක වෙන්න ඔබත් කැමතිනම් අපට දන්වන්න.ඔබ ලඟ තියෙන භාවිතා කරපු හෝ අළුත්, සිoහල, දමිළ, ඉoග්‍රීසි ඕනම භාෂාවකින් ලියවුන පොත් කැමති ප්‍රමානයක් මේ ව්‍යාපෘතියට ලබාදෙන්න.

ඔබට ආසන්නම නගරයට ඇවිත් IMCD  නියෝජිතයන් පරිත්‍යාගය බාරගන්නවා.වැඩිදුර තොරතුරු දැනගන්න කැමතිනම් අපිට කතාකරන්න..
                              උපුල් -  0716663282

                              මාධව-   0774982677

                              ධනුක-   0771800317

                              ගිහාන්-  0712242674

බලාපොරොත්තුව III - අවසානය

මේ කතාවේ අවසාන කොටස.කලින් කොටස් දෙක කියවපු නැති අය මෙතනින් ගිහින් ඒ දෙක කියවලාම මේක කියවන්න..

පලවෙනි කොටස

දෙවනි කොටස


                     *               *                 *               *                *                   *

      ඊට පස්සේ ඇය ඇගේ මිතුරියට සිද්ද උන ඇබැද්දිය කියන්න පටන් ගත්තේ හරිම විනෝදෙන්.මේ කිසි දෙයක් ගැන මගේ අවධානයක් තිබුනෙ නෑ.ඒ වෙද්දි මගේ හද ගැස්ම වේගවත් වෙන්න පටන් ගෙන තිබුනා.කවදාවත් නොදැනුන හැගීමකින් හිත පිරිලා ගියා.හොඳ හුස්මක් ගත්ත මම ඇය දිහාවට හැරුනා.ඇය තවමත් හිනාවෙමින් අර සිද්ධිය විස්තර කරනවා.ඒ හිනාවට බාධා කරන්න මට දුක හිතුනා.

ඒත් කරන්න දෙයක් තිබුනෙ නෑ.

"නර්මදා මම පොඩි දෙයක් අහන්නද?"

"ම්... මොකද්ද?"

"ඔයාගේ හිතෙ හර්ෂ ගැන මුකුත් අදහසක් තියෙනවද?"

"නෑ.. නෑ.. එයාට පිස්සුනේ"

"එහෙනම් ඔයාලගේ ගමේ කාගෙවත් ගැන එහෙම අදහසක් තියෙනවද?"

"නෑ නෑ එහෙම කවුරුත් නෑ.ඇයි අනේ මේ එකපාරටම"

"එහෙනම් මගේ ගැනවත් එහෙම අදහසක් නැද්ද?"
මට නොදැනිම කියන්න ඕන දේ කටින් පිටවුනා.

    ඇය ගල් ගැහුනා වගේ එකපාටම නැවතුනා.මගේ දිහා බලන්නේ නැතුව මොහොතක් බිම බලාගෙන හිටියා.එහෙම බලාගෙන හිටපු ඇය හිස උස්සනෙම නැතුව ආයෙත් ඉවතට ඇවිදගෙන යන්න පටන්ගත්තා.
මොනවත් හිතාගන්න බැරුව අසරණ වුන මම නොදැනුවත්වම ඇගේ අතින් අල්ලා ගත්තේ ඇයව නතරකරන්න.

"යන්න එපා.... පොඩ්ඩක් ඉන්න"

    ඇය හෙමින් හිස ඔසවා මගේ දිහා බැලුවා.ඒ ඇස් දෙකේ කඳුලු පිරිලා.කම්මුල් රතුවෙලා.මොහොතකට ඉස්සෙල්ලා හිනාවේවී මට කතාකරපු මූණ වෙනස් වෙලා තියෙන හැටි දැකපු මට බය හිතුනා.

"මට හදිස්සි නෑ.ඔයා හොඳට කල්පනා කරලා බලලා කියන්න."

    කඳුලු අතරින් මද සිනහවක් පෑ ඇය ඔළුව වැනුවා.මම ඇගේ අත අතහැරියා.ඇය නැවත ඇගේ මාවත දිගේ ඇවිදගෙන ගියා.මම හිටි තැනම නැවතිලා ඇය යන අයුරු බලාගෙන හිටියා.ඇය හෙමින් හෙමින් ඈත්වෙලා ගුරු පාර කෙලවරින් නොපෙනී ගියා.මම ආයෙත් මම යන පාර දිහා බැලුවා.තව ගොඩක් දුර යන්න ඉතුරුවෙලා තිබුනා.

     එදා හවස ගතවුනු ආකරය කියලා ඔබව වෙහෙසට පත් කරන්න මගෙ අදහසක් නෑ.ඒත් ඒ ගතවුන කාලය පුරාම මගේ සමීපම යාලුවෙක් මට අහිමි උනා කියන හැඟීම හිතෙන් ඉවත් කරගන්න බැරිවුනා.ඒත් ඒ වෙනුවට නැවුම් බලාපොරොත්තුවක් හිතට එක්වෙලා තිබුනා.

                 *             *             *             *              *

     පසුදින මම වේලාසනින්ම ගිහින් සුපුරුදු විදියට පාලම ලඟට වෙලා බලාගෙන හිටියත් ඇය ආවේ නෑ.මට කලින් ඇය යන්න ඇතිබව අනුමාන කල මම පාසල වෙත ගියා.

      ඒ වෙද්දිත් සීනුව නාදවෙලා තිබුනා.පන්ති කාමරය පුරාම මගේ ඇස් දුවගෙන ගියේ ඇගේ රුව හොයාගෙන.ඒත් ඇය අවිත් හිටියේ නෑ.සමහරවිට ඇගේ නොපැමිණීමට ඊයේ සිදුවීම හේතුවක් වෙන්න ඇති.මගේ හිතට මහ වරදකාරි හැඟීමක් දැනෙන්න පටන් ගත්තා.

       තවත් දවසක් උදා වුනා.නැවත වැහි බරවූ අහස අදත් මගදී වහින බව ඉඟිකලා.හැඳ පැලඳගත් මම පිටත් වෙන්න සූදානම් වෙද්දි කුඩේ ඇහැ ගැ‍ටුනා.තාමත් කුඩය මීට පෙර දවසක මම අමතක කරලා ගිය තැනම තිබුනා.මොහොතක් කල්පනා කල මම කුඩෙත් අරගෙනම එලියට බැස්සා.

       පෙරදින වගේම අදත් ඇය පාසල් ආවේ නෑ.කිසිම පාඩමකට හිත යොමු කරන්න තරම් හිතක් මට තිබුනෙ නෑ.විවේක කාලයෙ කාත් එක්කවත් කතා කරන්න ඇති අකැමැත්ත නිසා පන්තියෙන් බැහැරට ගිය මම පිට්ටනියේ කෙලවරට වෙලා ඈත සෙල්ලම් කරන පොඩි උන් දිහා බලන් හිටියා.ඈ ගැන තොරතුරක් ඇගේ සමීපම යෙහෙලියවත් දැනගෙන හිටියේ නෑ.

"අද හවස එයාලගේ ගෙවල් තියෙන පැත්තෙවත් පොඩි රවුමක් දාලා එන්න ඕන"

එහෙම හිතන අතර තුරේ ඇගේ යෙහෙලියක් වන මිහිරි මගේ පැත්තට දුවගෙන එනවා මට පෙනුනා.

"තිසර.. තිසර.."

"ඇයි.. ඇයි.. මොකද"

කියන්න යන දේ ගලපගන්න බැරුව ඇය මොහොතක් මගේ දිහා බලන් හිටියා.

"නර්මදාට කරදරයක් වෙල තිසර" මිහිරිගෙ කම්මුල් දිගේ කඳුලු බිඳුවක් කඩා හැළුනා.

"මොකද වෙලා තියෙන්නේ"
"එයාගෙ අක්මාවේ ප්‍රශ්නයක් තිබිලා.ඒකට කරාපිටියෙන් බෙහෙත් ගන්න ඕන නිසා තමයි මෙහේ පදිoචියට ඇවිත් තියෙන්නෙත්"

"ඉතින් මොකද වෙලා තියෙන්නේ කියනවා" මගේ හිතට ලොකු බයක් දැනුනා.

"නර්මදා අද උදේ නැතිවෙලා තිසර"

       මගේ උගුරේ මොකක්දෝ හිරවෙන්නාක් වගේ මට දැනුනා.වටපිටාවෙ කිසිදෙයක් මට ඇහුනෙ නෑ.සියල්ල අඳුරු වෙලා යනවා වගේ පෙනුනා.ඒ අඳුර අතරින් මගෙ ඉදිරිපිට වැලපෙන මිහිරිව මට පෙනුනා.

      මට තවත් එතන ‍රැ‍ඳෙන්නෙ නැතුව පලායන්න කියලා මගේ හිත බල කරා.මගේ නම කියලා කීප දෙනෙක් කෑගහනවා මට ඇහුනත් මම ආපස්සට හැරුනෙ නෑ.

      ගේට්‍ටුවෙන් පිටවුන මම පාර දිගේ ඇවිදගෙන ගියා.මම එහෙම කොයිතරම් වෙලා ඇවිදගෙන ගියාද කියලා මට මතකයක් නෑ.බොහෝ වෙලාවකට පස්සේ මම වේල්ලට ගොඩ වුනා.

      වේල්ල පහුකරලා පාලම දිගේ ඇවිදගෙන යද්දි, ඇය හා මේ පාරෙම වැස්සේ ගිය හැටි, හැමදාම උදේට ගුරු පාර කෙලවරින් ඇය මතුවුන හැටි , මට සරදම කරලා ඇය හිනා වුන හැටි මේ හැම දෙයක්ම සිතුවම් පෙලක් වගේ වගේ හිතේ ඇදිලා ගියේ මගේ දෑස කඳුලින් පුරවමින්.කඳුලින් බරවූ දෑසට ඉදිරියේ තිබුන මග බොඳවෙලා පෙනුනා.බොඳවූ කඳුලු අතරින් පාලමේ කෙලවර ඇති බුදු රුව මගේ නෙත ගැ‍ටුනා.ඒ ඉස්සරහා හැමදාම උදේ තබන වතුසුදු මල් මැලවී යන්න පටන්ගෙන තිබුනා.....

දෑස් කවුළු පත් පලා කඳුළු කැට

වෑහෙද්දී මගෙ දෑස් අගින්...

කාත් කවුරුවත් වෙතත් හිතයි මට

පාත් වෙන්න ඔය මුවට හොරෙන්..

ඈත්ව යන්නට සමුගෙන කවුරුත්

ඔබෙ මුව දොවතත් සුවඳ පැණින්..

මාත් මගේ හිතටත් ඔබ සුවඳයි

ඈත්ව නොවේමයි ඒ සුවඳින්..

ඊයේ ඉපදී අද මිය යන්නට 

පෙරුම් පුරාගෙන උපන් ලයේ..

හීයේ වේගෙන් අහස උසට බැඳි

ආදර ලෝකය හෙටත් තියේ..

ඒත් ඉතින් දැන් සොඳුරියෙ ඔබ නැත

ඇයි මේ ලොව මා තනිව ගියේ..

ආයේ දවසක එක හිත් ඇත්තන් 

වී අපි ඉපදෙමු එකට ප්‍රියේ..

එදා මෙදා තුර කඳුලට විවර වූ

දෑස් පියන් පත් කවුළු වසා..

ලයේ ගලාගිය සෙනේහයේ සුව

සිනා පෙරූ රතු දෙතොල පියා..

මිලාන වී ගිය රෝස කුසුම් පෙති

කම්මුල් සුදුමැලි පාට පොවා..

දෑත ලයේ බැඳ අවසන් ගමනට 

සොඳුරිය මට නොකියාම ගියා..

                                                 නිමි...

මේ කතාව මට සනත් නන්දසිරිගේ "එදා මෙදා තුර" සින්දුව අහන ගමන් හිතුන එකක්.දන්නැති චරිත ටිකක් දන්න කියන පරිසරයකට එකතු කරලා පොඩි කතාවක් හැදුවා.කතාව කියවපු හැමොටම ස්තුතියි!!  

3D චිත්‍රපට නැරඹීම මාරන්තික අනතුරු සහිතයි!!!!

ඔන්න මාසේකට විතර පස්සෙ බ්ලොග් එක පැත්තේ ආවා. පහුගිය මාසේ අපේ exam මාසේ.කොහේ බ්ලොග් ලියන්නද? semester එක පුරාම දීපු නෝට් ෆොටොකොපි කරන්න ඕන. කලින් exam එකට පාඩම් කරපු තැන අස් පස් කරන්න ඕන.පාඩම් කරනකොට බොන්න ප්ලෙන්ටි හදන්න ඕන.වැඩ ගොඩයි.

 අද කියන්න හදන්නේ වෙනදා වගේ කතාවක් නෙමෙයි.මීට ටික කාලෙකට ඉස්සෙල්ලා මම තුමාට සහ මගෙ යාලුවො ටිකට වෙච්චි දෙයක්..

  කැම්පස් ගියාට පස්සේ ගොඩ කාලෙකින් අපේ ගමේ කට්ටිය සෙට් උනේ නැති නිසා යාලුවො දෙන්නෙක් එක්ක මම 3D film  එකක් බලන්න යන්න සෙට් උනා.මේකට සහභාගි උනේ ‍ටුන්නා යි, බ්ලොකයි. ඒ දවස්වල exam එකක් තිබුන නිසා චතුරයා මේකෙදි හලලා ගියේ.

10 දර්ශන වාරේ බලන්න plan කරගෙන හිටිය නිසා මම උදේ පාන්දරින්ම පිටත් උනා. මම වැඩේට ආවේ නුවර ඉදන්.දුම්රිය දෙපාර්තුමේන්තුවට පින් සිද්ද වෙන්න මම කො‍ටුවට එද්දි 10යි.Hall එක ගාවට යද්දි 10.30යි.අරුන් දෙන්නා කියපු කතා අහලා මට බඩත්ගිනියි.


දැන් ඉතින් හිටපියකො 1 වෙනකම්.මොනවා කරන්නත් ඉස්සෙල්ලා බඩගිනි නිසා දවල්ට කන්න තිරණය කරා.කන්න ගියපු තැන නමනම් මම සැහෙන්න try කරත් කියවගන්න බැරි උනා.මම බැලුවා අපේ කැන්ටිමේ වගේ හැලප, ගල් බනිස් එහෙම තියෙද කියලා.නෑ එකක් වත් නෑ.අමුතු අමුතු පිටි ගුලි තියෙනවා, දැකල නෑ ජීවිතේට.

කොහොමහරි අන්තිමට හාල් කිලෝ 5ක විතර සල්ලි දීලා පොඩි රොටියක් වගේ 1ක් කෑවා.රොටියේ අඩoගු ද්‍රව්ය වලින් මම දන්න දේකට තිබුනේ පිටි විතරයි.

එකත් කාලා රවුමක් ගහලා එද්දි film 1 පටන් ගන්න වෙලාව හරි.මම ටිකට් ගන්න තැනට ගිහින් ඇහුවා 

"අය්යේ මොනවද 3D ඒවා තියෙන්නේ"

"මල්ලි Spider man තියෙනවා.Brave තියෙනවා"

"ඔක්කොම ඉන්ග්ලිශ් නේ අයියේ, 'දරුවනේ' 3D නැද්ද?"

අරූ මගේ දිහා බැලුවා පිටසක්වල ජීවියෙක් දිහා බලන්න වගේ.එතකොටම මගේ ඔලුව මුදුනට හෙනයක් ගැහුවා වගෙ දැනුනා.

"මෙන්න මෙහෙ දීපන් සල්ලි ටික" මගෙන් සල්ලි උදුරගත්ත ‍ටුන්නා ටිකට් ගත්තා.

හෝල් එකට ඇතුල් වෙද්දි එතන හිටපු ටික්කා කන්නාඩියක් දෙනවා අතට Sun galss  එකක් වගේ එකක්.ඒත් ඉතින් අව්ව කොහෙද හෝල් එක ඇතුලේ.. 

අඩ්ඩේ... මට දැන් නේ තේරුනේ..
මේක එලිමහන් රoග පීඨයක් වෙන්න ඇති.අපේ වල වගේ. spider man වේදිකා නාට්‍ය යනවා ඇත්තේ.. ඔව්නේ... වේදිකා නාට්‍ය කොහොමත් 3D නේ!!!!

මට මතක් උනේ වලේ බලපු සිoහබාහු.ඒක ෆුල් 3Dඒක බලද්දි අතරින් පතර පොඩි වැහි පොදක් ගියා.එතකොට 4D.අනේ ඇත්තට මෙව්වා ඔක්කොම අපේ තාක්ෂනය තමයි.. සුද්දෝ කොපි කරාට.එත් ඇතුලට ගිහින් බලද්දි තිබුනේ ක්වීන්ස් එකේ වගේ තිරයක්ම තමයි.

Amazing spider man , spider man 1එකම ටිකක් වෙනස් කරලා හදපු එකක්. spider man 1 බලපු හැමොම ආසවෙන් බලන් ඉන්න අර ඇග කිලිපොලා යන දර්ශනය spider man ඔළුව පහලට එන විදියට මේරි ජේන්ව kiss කරන දර්ශනය මේකේ නෑ. මේකෙදි ඒ සීන් එකට පොර  සුපිරි වීර චරිතෙන් අයින් වෙලා පොලවේ පය ගහලා මුහුණ දෙනවා.

කතාව සුපුරුදු පරිදි ගලා යනවා.
එක දර්ශනේකදි spider man පිටිපස්සෙන් සතුරා ලුහුබදිනවා.මේකේ සතුරාට ඉන්නේ අලියෙකුටත් වඩා ලොකු තල ගොයි තඩියෙක්.සුපිරි වීරයා උනාට මොකෝ අරූ පන කඩාගෙන දුවනවා.එකත් හොදයි එක අතකට,නැවතුනොත් හෙන කෑමක් තියෙන්නේ.අරකා එලවගෙන එනවා.මේකා දැල් විද විද එල්ලී එල්ලී පලා යනවා...

ඔහොම ඔහොම ඔහොම යද්දි, යද්දි මෙන්න එක පාරටම spider man, screen එකෙන් දොට්ට පැනපි.

අන්න අරූ එලියට පැන්නෝ.." බ්ලොකා කෑගහුවා. මගෙත් ඇග හීතල වෙලා ගියා.

screen එකෙන් එලියට පැන්න spider man ආයිත්  ඒ පැත්තට දැලක් විදලා screen 1 ඇතුලට ගියා.එතොකොට තමයි ඇගට ලේ ටිකක් ඉනුවේ.දැල පොඩ්ඩක් මිස් වෙලා වැ‍ටුනානම් එතන පල්ලෙහා සිමෙන්තිය.කාට කියන්නද!!!!

එතකොටම මට ඇහුනා අපිට පිටිපස්සෙ වාඩිවෙලා හිටපු කෙනෙක් කියනවා "පට්ට 3D නේ!!"

දැන් තමයි මට වැඩේ තේරුනේ.මම පොර සේ හැරුනා බ්ලොකා දිහාවට.

"මැට්ටො ඒකට තමයි 3D කියන්නෙ"

එකා හා කියන්න වගේ ඔලුව වැනුවා.ඔලුව වනපු විදියෙන් මට තේරුනා එකට මුකුත් තෙරුනේ නැ කියලා.

ආයිත් ‍ෆිල්ම් එක.තාම spider man පස්සෙන් අර තලගොයා එලවගෙන යනවා.ඔහොම එද්දි එක තැනකදි වේගෙන් ආපු සතුරාගේ වලිගේ වදිනවා ගොඩනැගිල්ලක මුදුනේ.ගොඩනැගිල්ල කුඩුවෙලා යනවා.කෑලී අධික වේගෙන් හතර වටේ විසි වෙනවා.කෑලී කීපයක් screen එකෙන් එලියටත් විසී වුනා.එක පාරටම ලොකූ කුට්ටියක් ආවා අපේ පැත්තට..

බුදු අම්මෝ!!   කියලා සද්දයක් ආවා..

මම වට පිට බැලුවා.‍ටුන්නා නෑ... 

බැලින්නම් මේකා ඉස්සරහා පු‍ටුව යටට රිoගලා.මම බෙල්ලෙන් අල්ලලා එකාව ආයිත් වාඩි කරා.

ඌ ලොකු සැනසුම් සුසුමක් හෙලුවා මැරෙන්න ගිහින් ගොඩ ආවා වගේ...

"හොද වෙලාවට පහත් උනේ බන්.නැත්නම් අර ලොකු කුට්ටිය මූනේ.පහත් උන නිසා යන්තම් පොඩි එකක් වැදිලා බේරුනා."

එහෙම කියලා එකා නලලේ තඩිස්සි උන තැනක් පෙන්නුවා..

හ්ම්ම්.. පොඩ්ඩක් ඉදිමිලා තමයි..

එතකොටම ඉස්සරහා seat එකේ හිටිය කෙල්ල පිටිපස්සට හැරුනා.

"තමුසේ ආයිත් මගෙ seat එක අස්සේ රිoගන්න ආවොත් ඔහොම නෙමෙයි දෙන්නේ මම"

ඊට පස්සේ වලියක් යන හැම වෙලාවෙම අපි ඇස් 2 තද කරලා පියා ගත්තා.ලයිට් කනුවක් ඇවිත් වැදුනත් කමක් නෑ.කෙල්ලෙක්ගෙන් ගුටි කනවට වඩා ඒක සැපයි..

Film 1 ඉවර වෙලා එලියට ආව අපි දන ගසා, දකුනු අත ලය මත තබා පොරොන්දුවක් දුන්නා.ආයිත්නම් මලාට 3D film බලන්නේ නෑ...

ප.ලි- ඊයේ දිනයේ සුබ මොහොතින් සිඳු අක්කා අරඹපු අලුත් ජීවිතේට මගේ උණුසුම් සුබ පැතුම්!!!!!! :)

බලාපොරොත්තුව - II

මේ බලාපොරොත්තුව කතාවේ දෙවනි කොටස..පලවෙනි කොටස බලපු නැති අය මෙතනින් ගිහින් ඒ කොටස බලලම මේක කියවන්න....

නර්මදා, තිසර කියන්නේ කවුද, එයාලා හමුවුන විදිය ඒ කොටසේ තියෙනවා...එතැන් සිට,


     එදා දවස පුරාම පන්තියේ පු‍ටුව උඩ තිබුනේ මගේ ඇඟ විතරයි.හිත ආයෙ ආයෙත් ගිo ගඟේ වේල්ලට දුවගෙන ගිහින් ඇයත් එක්ක වැස්සේ පියමන් කරා.

      ඇය පන්තියේ වාඩිවෙලා හිටියේ මට වඩා පේලි කීපයක් ඉස්සරහින්.පාඩමට හිත යොමු කරගෙන කළු ලෑල්ල දිහා බලන් ඉන්න කොයිතරම් උත්සාහ කරත් ඇගේ ලගින් නවතින ඇස් කීකරු කරගන්න මට බැරි වුනා. ගිණුම්කරණය පාඩම අතරතුරේ එයා පිටිපස්සට හැරුනු වෙලාවක අහම්බෙන් අපේ ඇස් එකට ගැ‍ටුනා. ඇය ඉක්මනින් ඉවත බලාගත්ත නිසා ඒ බැල්මේ තිබුනේ මොනවගේ හැඟීමක්ද කියලාමට තේරුම් ගන්න වෙලාවක් තිබුනෙ නැහැ.

    ඒ හැරත් තමන් ආදරය කරන ඇස් දෙක තමන් වෙතට යොමු වීමේ ආනන්දයෙන් ඉන්න තුරුණු ආදරවන්තයෙකුට එහෙම විමසන්න වුවමනාවකුත් නෑ.

"ආහ් ලොක්කා" පැතුම්ගේ කටහඬින් මම හීන ලෝකෙන් අවදි වුනා.

"ඇයි මොකද"

"නෑ මචo මම මේ බැලුවේ නර්මදා තාම ඉතුරු වෙලා ඉන්නවද කියලා"

"ඒ.. ඒ මොකද?"

"ඇයි මෝඩයො උඹ උදේ ඉදන් කන්න වගේ ඒකි දිහා බලන් ඉන්නවනේ.මම හිතුවේ දැන් කාලා දිරවලත් ඇති කියලා."

"එහෙම එකක් නෑ බන්"

"අනේ බන් මට කොලේ වහන්න හදන්නෙපා තිසර.අවුලක් නෑ කරගනින්. ඒ කෙල්ල අහින්සකයි.මම දන්නවා අනිත් උන් වගේ ආතල් එකට නෙමෙයි උඹ ඒකි පස්සේ යන්නේ"
මම මුකුත් නොකියා කර බා ගත්තා.

"පරක්කු වෙන්නෙපා මචෝ.වචනයක් දාලා තියපන්. අප්පමාදෝ අමත පදo. දන්නවනේ හර්ෂයත් කුරුමානම් අල්ලනවා"

"බලමු"

"මොනවා බලන්නද.උඹ ට්‍රයි කියලා එයා කොහොමත් දන්නවනේ.කටින් කියන්න විතරයි තියෙන්නේ"

"එයා කොහොමද ඒක දන්නෙ" පැතුමගෙ කට ගැන දන්න මම සැකෙන් ඇහුවා.

"මුලු පන්තියම ඕක දන්නවා. එයා නොදැන ඉන්න බබෙක්ද"
පැතුම් හිනාවෙලා ඉවතට ගියත් මගේ හිත මහ අවුල් ජාලාවක් උනා....

"එයා මේ ගැන දන්නවානම් මගෙ හිතුවිලි තව දුරටත් හoඟාගෙන ඉඳලා පලක් නෑ."
ඒත් මේ ගැන අහන්න ගිහින් අපේ අතරේ ඇතිවෙලා තිබුන හිතවත්කම පළුදු කරගන්න මගේ හිත දුන්නේ නෑ. හිතවත්කම ‍රැකගන්න ගිහින් වෙන හෙනහුරෙක් පාත් උනොත් හිතවත්කමත්, ආදරයත් දෙකම නැති වෙන එකනම් ලෝක ධර්මතාවයක්.

    පාසල අවසන් වෙලා බස්රියෙන් බැහගත්ත අපි වේල්ල දිගේ පියමනින්න පටන්ගත්තා.උදෑසන සිදුවීමෙන් පස්සේ මට ඇය එක්ක සමාන්තරව ගමන් කරන්න තරම් හිත හයියවෙලා තිබුනා.ටිකක් වෙලා තිබුන නිහැඬියාව ඇයම බිඳලා දැම්මේ මට කතාකරගන්න බැරුව කියලා තේරුම් අරගෙන වගේ.

"අද කියලා දීපු 'අකවුන්ට්ස්' තේරුනාද?"

"ම්ම්... නෑනේ.ඒ ටිකනම් හොඳටම අවුල්.මුකුත්ම තේරුනේ නෑ."

"කොහේ තේරෙන්නද.. වෙන ලෝකවල නේ ඉන්නේ"

මම කරබා ගත්තා..

"හෙට ඒකේ අන්තිම ටික කියලා දේවි.එතකොටවත් අල්ලගන්න බලන්න"

"බලමු"

"බලමු කියන්නේ. ඇයි උවමනාවක් නැද්ද?"

"තියෙනවා" කතාව පටන් ගත්ත වෙලේ ඉදන් ඇය දාර්ශනික කතා කියන්න පටන්ගෙන.

"අරමුණු තියෙනවා.ඒත් කැපකිරීම කරන්න කම්මැලි නේද?"
මේ මාත් එක්ක උදේ කුඩේ යටින් ගිය දඟකාර යුවතියමද කියලා මට හිතුනා.ඒ කතාවට මගෙන් වැඩි දායකත්වයක් නොලැබුනු තැන ඇය නිහඬ වුනා.ඇය වෙන්ව යන ගුරු පාර අසලට ආව අපි දෙන්නාම නැවතුනා.

"මම එහෙනම් යන්නම්"
මට මුකුත් කියාගන්න බැරිඋන නිසා හා කියන්න වගේ ඔලුව වැනුවා.

මම එතැන ඉදන් ගෙදර ආවේ අමුතු ලෝකෙක හිතෙන් සැරිසරමින්.ඒ ලෝකේ ඇයත් මමත් අත් පටලවාගෙන ඇවිද්දා.එකිනෙකා දිහා ඇස්පිය ගහන්නැතුව බලාගෙන හිටියා.එදා හවස් වරුවෙම ඒ ලෝකෙට සම වැදිල හිටි මම අවසානේ තිරණයක් ගත්තා.
"හෙට අහනවා.ඕන එකක් උනාදෙන්."

                          *            *            *            *            *

හවස සයිකලය ගත් මම පැතුම්ගේ ගෙදරට ගියා.මම දැකපු ගමන් දුවගෙන ආව පැතුමා,

"ඇහුවද? ඇහුවද?"

"මොනවා අහන්නද"

"මම හිතුවේ උඹ අද බලන් හිටපු විදියට දැන් බැඳලා ඇති කියලා"

"පිස්සුද බන්. බලපන්කො මම පොඩ්ඩක් කෙල්ලෙක් දිහා බලන් හිටපු එක හිට් වුන තරමක්.උඹලා පැය ගනන් පාරවල් වල කෙල්ලො එනකන් ‍රැකලා ඉන්නවා කාටවත් ගානක් නෑ"

"අපි වගේද බන් උඹ.නිවනට අඩියයි වගේනෙ හිටියේ... හරි ඒක නෙමෙයි ඇයි හදිස්සියේ මේ පැත්තේ ආවේ?"

"ඇයි එන්න හොඳ නැද්ද? උඹව බලලා යන්න ආවේ"

"නෑ නෑ උඹ ආවේ අර සීන් එක ගැන මොනවාහරි අහන්න නේ?මූන රතුවෙලා තියෙන විදියෙන් කියන්න පුලුවන්"

"හරි හරි හොඳ කොල්ලා වගේ කාටවත් කියන්නෙපා.උඹයි මායි අතරේ විතරයි"

"වරෙන් ටිකක් එහාට යමු." අපි පැතුම්ලගේ වත්තේ කෙලවරේ තියෙන ගල් තලාවට ගිහින් වාඩිවුනා.එතනට ඈතින් ගලාගෙන යන ගඟ ගස් අතරින් පෙනුනා.

"මම හෙට අහන්න හදන්නේ"

"ෂා... බලපල්ලකෝ මුගේ තියෙන ගට"

"ඒත් මොනවා අහන්නද කියලා හිතාගන්න බෑනේ.උපදෙසක් දීපන්කො."

"මෙහෙමයි මචන්.ඔය අහන විදියේ නිර්මාණශීලි බව වැඩිවෙන්න වැඩිවෙන්න ප්‍රතිඵලෙත් හොඳයි. උඹ හොදට කල්පනා කරලා හොඳ රචනාවක් හදලා පාඩම් කරගනින්.ඔය මොනවා ඔලුවේ තියාගෙන ගියත් එතනදි උඹට කියවෙන්නේ වෙනම කතාවක්. "

"වෙන මුකුත් උපදෙස් නැද්ද?"

"තියෙනවා. හොඳට කාලා බීලා ශරීර කෘත්‍ය කරලා ගියාම අවදනම අඩුයි.......හිටපන් මම බොන්න මොනවාහරි ආරන් එන්නම්"  වාඩිවෙලා හිටි තැනින් නැගිටපු පැතුම් ඉවතට ගියා.

                       *            *           *           *           *           *

     පසු දිනත් උදේ සුපුරුදු විදියට ඇය හමු උනත් වෙනදා වගේ විනෝදයෙන් කතාකරන්න බැරි ආගන්තුක බවක් මට දැනුනා.ඇයනම් මගෙන් එක එක දේවල් ඇහුවත් මගේ හිතේ තිබුනෙ අදත් වැස්සානම් කොයිතරම් හොඳද කියන සිතුවිල්ල විතරයි.

       එදා පාසලේ අන්තිම කාල පරිච්ඡේදයේ ඉගැන්වූ ගිණුම්කරණය පාඩම වුන ගැලපිලි තේරුම් ගන්න මගේ හිත ගලපගන්න මට කොහොමටවත් බැරි උනා.වරින් වර ගුරුතුමාගේත් පැතුම්ගෙත් සමච්චලයට ලක්වෙමින් එදා පාසලේ ගත උනේ මගේ ජිවීතේ දීර්ඝම පැය අට.පාසල නිමවෙලා සුපුරුදු බස් රියෙන් වක්වැල්ලට ගිය අපි ඒ වෙහෙසකර නමුත් ආශ්වාදජනක පයින් යාමේ ව්‍යායාමය ඇරඹුවා.

"ගැලපිලි පාඩම තේරුනාද?"

"ඔව්. එච්චර අවුලක් නෑ" මම හිතාමතාම බොරුවක් කිව්වේ කලින් දවසේ ඇය මට දුන්න දේශනේ මතක්වෙලා.

"එහෙනම් කමක් නෑ.මේ ඒක නෙමෙයි, ඔයා දන්නවද අද මිහිරි සර්ගෙන් බැනුම් ඇහුවෙ ඇයි කියලා" ඇය හිනාවෙමින් ඇහුවා. මම නෑ කියන්න වගේ ඔළුව වැනුවා

       ඊට පස්සේ ඇය ඇගේ මිතුරියට සිද්ද උන ඇබැද්දිය කියන්න පටන් ගත්තේ හරිම විනෝදෙන්.මේ කිසි දෙයක් ගැන මගේ අවධානයක් තිබුනෙ නෑ.ඒ වෙද්දි මගේ හද ගැස්ම වේගවත් වෙන්න පටන් ගෙන තිබුනා. කවදාවත් නොදැනුන හැගීමකින් හිත පිරිලා ගියා.හොඳ හුස්මක් ගත්ත මම ඇය දිහාවට හැරුනා. ඇය තවමත් හිනාවෙමින් අර සිද්ධිය විස්තර කරනවා.ඒ හිනාවට බාධා කරන්න මට දුක හිතුනා. ඒත් කරන්න දෙයක් තිබුනෙ නෑ.

"නර්මදා මම පොඩි දෙයක් අහන්නද?"
                    
                     *                 *                *               *

අවසාන කොටස බලන්න මෙතනින් යන්න...

ඉස්සරහට එන්න තියෙන පොස්ට් කියවන්න Blog එක follow කරන්න...

බලාපොරොත්තුව - 1

                  උදා හිරු පෙරදිග අහසින් මතුවෙලා හෝරාවක් විතර ඇති.ඒත් වැහි වලාකුළු ගමන් මග හරස් කරලා. පාලමේ අත්වැල උඩට නැගුන දෙමලිච්චන් රoචුවක් කීචි බීචි ගාන්න පටන් ගත්තේ කාලෙකට පස්සේ උදවෙන්න යන වැහිබර දවස ගැන මැසිවිලි නගන්න වගේ.පාලමට යටින් ගලාගෙන යන ගිo ගඟේ පුළුල් ජල තලය වරින් වර වැටෙන හීන වැහි බින්දු වලින් චoචල උනා.ගo දිය සිප ගනිමින් ඇදෙන හීතල හුලඟ ගo ඉවුරෙ ඇති තුරු හිස් නලවමින් ඒ ඇතුලෙම සැඟවුනා. පාලමේ අනිත් කෙලවර ඇති වේල්ල උඩ වාහන කීපයක් ගමන් කරනවා ඈතින් මට පෙනුනා.

                       මේ වගේ වැහිබර උදෑසනක් ගිo ගඟ පත්තුවට එතරම් ආගන්තුක නැති උනත් පහුගිය දවස් ටිකෙම පායලා එක පාරටම වැහිබර උන එක ගැනනම් මටත් පුදුමයි.අම්මා පෙ‍රැත්ත කරද්දිම කුඩය ගෙදර තියල ආව එක ගැන තිබුන හිතේ කනස්සල්ලත් එක්ක මම පාලමට ගොඩවුනා.පාලම ඇරඹෙන තැන තියෙන බුදු පිලිමේ ඉදිරි පිට කවුරු හරි දිනපතා තියන වතුසුදු මල් වට්ටියේ මල් උඩ තියෙන පැන් බිoදු ඉර එලියට දිලිසෙනවා.
              පාලම දිගේ ඇවිද යන අතරතුරේ මගේ ඇස් වේල්ල දිගේ දිව ගියේ සුදු වතින් සැරසිලා යන රුවක් හොයාගෙන.එත් වැලි පැටවූ ලොරි කීපයක් හැරෙන්න වේල්ල පාලුවට ගිහින් තිබුනා.

            වේල්ලෙන් එහා පැත්තේ තියෙන්නේ බලගොඩ.මෙහා පැත්තේ ඇත්තේ ගෝනපුරය.වේල්ලත් ගෝනපුරයත් අතර මැදින් ගිo ගඟ හෙමින් ගලා බහිනවා.ගඟේ ඉවුරු දෙක යාකරමින් මීටර 150ක් විතර දිග මේ පාලම නැගී හිටියා.මම පාසලට යන බස් රියට ගොඩවෙන්නනම් මේ පාලමත් , වේල්ලත් දෙකම පහුකරගෙන යා යුතුව තිබුනා.

                පාලමේ අනෙක් අන්තයට ආ මම පාලමේ අත්වැල උඩ වාඩිවෙලා වේල්ලෙන් එහා පැත්තේ ඇති ගුරු පාර දිහා බලගෙන හිටියා.දිනපතාම මෙතන වාඩිවෙලා ඇය එනකම් බලන් ඉන්න එක දැන් මගේ පුරුද්දක් වෙලා.ඇය මහා විද්‍යාලයට ආවේ දැන් මාස කීපයකට ඉස්සෙල්ලා.මුල් දවස්වලනම් ඇගේ හිත දිනාගන්න තර‍ඟෙට බොහෝ දෙනෙක් හිටියත් දැන් ඉන්නේ දෙතුන් දෙනෙක් විතරයි.මේ දෙතුන් දෙනා අතරිනුත් ඇගේ ගමන් සගයෙක් වීමේ වාසනාව උදාවුනේ මට විතරයි..

අතරින් පතර වැ‍ටුන වැහිපොද දැන් හීන් වැස්සක් වේගෙන එනවා.

"එයා අද එන්නේ නැද්ද දන්නෑ"

"සමහර විට අද වැහැගෙන එන නිසා ටිකක් පරක්කු ඇත්තේ"

          වැහි වලාකුළු අතරින් යන්තමින් දිස්වෙන ඉර මගේ හිතට පොඩි බලාපොරත්තුවක් එක් කරා.ආයෙත් මගේ ඇස් ගුරු පාර දිහාවට යොමු වුනා. එතකොටම ගුරුපාරේ කෙලවරින් රෝස පාට කුඩයක් ඉහළා ගත්ත රුවක් මතුවුනා.වහාම අත්වැලෙන් බිමට පැන්න මම තියන්න පුලුවන් කෙටිම අඩිම තියමින් හෙමින් වේල්ල දිගේඇවිද යන්න පටන් ගත්තා. බොහෝ දිනවල කරන මේ බොලඳ වැඩේ ගැන මටම හිනාගියත් ඇයව අහම්බෙන් හමුවුන බව අඟවන එක ඊට වඩා වැදගත්.

        මට වඩා තරමක් ඉදිරියෙන් වේල්ලට ගොඩවුන ඇය ඇගේ පාඩුවේ ඇවිදගෙන ගියා.මමත් ඒ පස්සෙන් පියමැන්නා.වැහි බිoදු මගේ බැනියම තෙත් කරමින් පිට දිගේ ගලාගෙන යනව මට දැනුනා.

    එහෙම යන අතරතුරේ අහම්බෙන් වගේ ඇය ආපස්සට හැරුන මොහොතක ඇගේ ඇස් මා වෙත යොමු වුනා...මාව දැක්ක ගමන් ඇය නැවතුනා.

    මද හිනාවක් ඇගේ මුහුනේ ඇ‍ඳෙන අතරතුරේ ඇය මට අත වැනුවා.මම පිටි පස්ස හැරිලා බැලුවේ අත වැනුවේ වෙන කාටවත්ද කියලා.වෙන කවුරුත් නෑ.මගේ හද ගැස්ම ටිකක් වේගවත් උනා. ඉක්මනින් සිහිය එලවාගත් මම ටිකක් වේගෙන් ඇය දෙසට දුවගෙන ගියා.ඇයට පියවර කීපයක මෙහායින් නැවතුන මම මොනවා කියන්නද කියලා හිතාගන්න බැරිවුන නිසා,

"ගුඩ් මෝනින්" කිව්වා.

"ගුඩ් මෝනින්, ගුඩ් මෝනින්... වහිනවා නේද? ඔයා වැස්සට ආසද?"

මේ මොනවද මෙයා මේ කියන්නේ??????

"මේ.... ඔව් ටිකක් ආසයි... මෙහෙම උදේ.."

"අනේ මේ!!! තෙමෙන්නැතුව මෙන්න මෙහේ කුඩේ යටට එන්න.තෙමෙන්න ආස උනාට කමක් නෑ"
එයා අත වැනුවේ ඇයි කියලා මට දැනුයි කල්පනාවට ආවේ.

" ආහ්!! තෑන්ක්ස්" මම කුඩේ යටට යන ගමන් කිව්වා.

"කුඩේ ගේන්න අමතක වුනාද? නැත්නම් තෙමෙන්න ආස නිසා තියල ආවද?"
මගේ මන්ද බුද්ධික හැසිරීමට හිනා වෙමින් ඇය මගෙන් ඇහුවා..

"අමතක උනා"
අම්මා ඒතරම් කියද්දි පවා කුඩය ගෙදර තියලා එන්න තරම් මම කල පින මොකද්ද කියලා මට හිතුනා.

"හොඳ වෙලාවට ඔයා හම්බුනේ.අත දාල යන්න වාහනයක් වත් පේන මානෙක නෑ"
මගේ ආත්ම විශ්වාසේ ටික ටික වැඩෙන්න පටන් ගත්තා..

"අපි කලින් හිටපු පැත්තටනම් මෙහෙම වහින්නේ කලාතුරකින්" ඇගේ ගම සූරියවැව කියලා මම අහලා තිබුනා.

"එහේ හොදයිද මෙහෙට වඩා"

"මෙහේ දේශගුණේ හොදයි.වහිනවා, හීතලයි.හැමතැනම කොල පාටට ගස් කොලන්.අපේ පැත්තේ ගොඩක් පායනවා"
එහෙම කියපු ඈ හීන් සුසුමක් හෙළුවා.

"ඒත් ඉතින් මගේ යාලුවො ඔක්කොම ඉන්නේ එහේ.එකට හිටපු අය දාලා එද්දි හිතට දුකයිනේ"

"අහ්! එහෙනම් එහේ දාල එන්න දුක විශේෂ කෙනෙක් ඉන්න ඇති"
මම ඉලක්කය බලලා වෙඩිල්ල පත්තු කරා.

"නෑ නෑ එහෙම කවුරුත් හිටියේනම් නෑ"

එහෙම කියද්දි ඇගේ මූණේ දඟකාර හිනාවක් ඇදිලා යනවා මම ඇස් අගින් දැක්කා.
හුලඟේ ආව වැහි බින්දු කීපයක් ඇගේ කම්මුලේ ‍රැඳිලා දිලිසෙමින් තිබුනා.ගොතලා තිබුන කොණ්ඩ කරල් අතරින් නිදහස් වුණු කෙහෙ‍රැල් කීපයක් කම්මුල මතින් වැටිලා සුලඟට නැලවුනා.මාස ගාණක් එක පන්තියේ ඉදලත් මම මේ තරම් සමීපව අයව දැක්ක පලවෙනි දවස අද.

"ඉතින් එහෙනම් ඇයි ගම දාල මෙහේ ආවේ"

මගේ ඒ ප්‍රශ්නෙත් එක්කම ඇගේ මූණ එක පාරට අඳුරු වෙලා ලොකු කනගා‍ටුවකින් පිරුනා.එතෙක් වෙලා මූණේ ‍රැඳිලා තිබුන දඟකාර හිනාව හුළඟේ ගසාගෙන ගියා.

"නිකම්"

මම කුතුහලය යටපත් කරගෙන නිහඬ වුනා.

වැස්ස සෙමෙන් රළු වෙමින් තිබුනා.අපි ගමන් කරන බස් රිය නවත්වන වේල්ලේ කෙලවර වැස්ස අතරින් අපහැදිලි වෙලා ගියා..

"වැස්ස වැඩි වෙනවා නේද?"  ඇයම කතාව වෙන අතකට හැරෙව්වා.

"අද හොඳ වෙලාවට මම ටිකක් පරක්කු උනා.නැත්නම් ඔයාව මග ඇරෙනවා"

"ඔව්.. මම එත් බැලුවා අද එන්නේ නෑ වත්ද කියලා" 
හොරාට කලින් කෙහෙල් කැන වැට පැන්නා කියලා මට තේරුම් යද්දි ටිකක් ප්‍රමාදයි..

"ඒ කිව්වේ මම එනකම් බලන් හිටියද"

"ආහ්... න්.. නෑ නෑ.... මට හිතුනා අද එන එකක් නෑ කියලා.ඔයාලගේ පාර ඉස්සර හරියට මඩ වෙනවනේ ඉස්සර.දැන් එහෙම නැද්ද?"

"ආ.. එහෙමද?? දැන් නම් පාර මඩ වෙන්නෙ නෑ.ඉස්සර මඩ උනා කියලා අහලත් නෑ මමනම්"
නැවත ඇගේ මුහුනේ ඇදුණු ඒ දඟකාර හිනාව මාව ආකර්ශනය කරගත්තා........
                                
                  
            දෙවනි කොටස බලන්න මෙතනින් යන්න..

ඊලග කොටස දවස් දෙක තුනකින් දානවා. පොස්ට් 1ක් දාන්න ටිකක් පරක්කු වුනේ කැම්පස් පටන් ගත්ත නිසා.එහෙනම් මතක ඇතුව ඊලඟ කොටසත් බලන්න....

අරගලය-Strike කාලයේ දිනපොත 3

ඔන්න strike කාලයේ දිනපොතේ තුන්වෙනි කොටස අරන් මම ආවෙමි ය. :)

කලින් කොටස් බලපු නැති අය පලවෙනි කොටස මෙතනින් බලන්න. 

දෙවනි කොටස මෙතනින් බලන්න.

මගේ කලින් පොස්ට් එකේ මම පලවෙනි වතාවට කවියක් දැම්මෙමි.  (මෙතනින් ගිහින් එක බලන්න) .
 ඒක දැමීමෙන් පස්සේ ආව කෙටි පනිවිඩ කීපයකම සදහන් උනේ එවාට කවි කියා කියන්න බැරි බවය.
කමක් නැත. ඒවා කතාද නොවේය.

කෙසේ වෙතත් ලෝකයේ ඕනම කෙනෙකුට කවියෙක් විය හැකි බව මම ඉගෙන ගත්තේ පත්තරයෙනි. ඇෆ්ගනිස්ථානයට බෝම්බ ගසයි, බෝල්ට් රන් පදක්කමක් දිනයි, බුද්ධo සරණo ගච්ඡාමි වැනි
පද 3ක් පවා අගට "ආතා අපේ කීවා හොඳ කතාවක්" යෙදීමෙන් කවියක් කල හැකි බව මට කියාදුන්නේ දිවයින පත්තරයේ මුණුපුරාය.

පහු ගිය දවස් වල මම හිටියේ campus එකේය.ඒ සරසවි ආචාර්ය ‍රැලියට ගිය ගමන්ය.
‍රැලිය දවසේ උදේ පාන්දර 5ට විතර මොකෙද්දෝ එකෙක් මගේ කකුල හොලවනවා මට දැනුණි.
වම් ඇහැ පමණක් විවෘත කල මට අපේ පින්තුවා දර්ශනය විය. ඕකා මාව හොයාගෙන එන්නේ මොකක්හරි මගඩියකටය. පෝස්ටරයක් අලවන්න, උද්ඝෝෂනයක් කරන්න වාගේ වැඩකටය.

නැවත විවෘත කල ඇහැ වහගත් මම,

"ඇයි බo" කියා ඇසුවෙමි.

"අර ලෙක්චර්ස්ලගේ ‍රැලියෙ stage එක ගහන්න යන්න වරෙන්"
උදේ පාන්දර 5ට මනුස්සයෙකුට මීට වඩා ප්‍රීතිමත් ආරoචියක් ලැබෙන්නට හැටියක් නැත. මූ වගේ කල්‍යාණ මිත්‍රයන් ලැබීමට මම ගිය ආත්මේ මිනිහෙක්වත් මරාදමා ඇත.

"යමo" කියූ මම ඇස් දෙක පියාගෙනම ඇඳේ වාඩි වුනෙමි.

"ආහ් තව එකක්. බාත් රූම් එකේ වතුර නෑ.මූන හොදන් නැතුව තමයි යන්න වෙන්නේ"
අන්න ඒකනම් එල ආරoචියකි.මගේ පොඩි කාලයේ හීනයක් සැබෑ වී තිබේ.

මගේ පොඩි කාලයේ හීන වූයේ උදේ පාන්දර මුන හොදන්නවත් ගමේ වතුර නැතිවීම , රෑ පැමිනි සුලි සුලගකින් අපේ ඉස්කෝලය කුඩුවීම, අපේ ගණන් මිස්ට ඉස්කෝලේ එන්න බැරිවෙන්න ලෙඩක් හැදිම,
අපිට 10 වසරේ ඉoග්‍රිසී කරපු මිස්ට heart attack 1ක් හැදිම  වගේ අහින්සක හීනය.

ඇඳේ ඉදන්ම අත දික්කර ඩෙනිමයි,ටී ශර්ට් එකයි ඇඳ ගත් මම ඇස් ඇරියෙමි.

"කට ගඳද දන් නෑ බන්"
කියූ මම අතට ආශ්වාස වාතය ටිකක් පිඹ ඉව අල්ලා බලන්නට උත්සාහ කරනවා මට යන්තම් මතකය..නැවත මට සිහිය එන විට පින්තුවා මට පවන් ගහමින් සිටියේය..
stage එක ගහන තැන කට අරින සෑම විටකම වටේ සිටින පුද්ගලයන් සමඟ අඩි 3ක වත් පරතරයක් තබාගත යුතු බවට මට තරයේ අවවාද කිරීමෙන් පසුව ඌ මාව පිටත් කර හැරියේය.

එදා වැඩ සාර්ථකව නිමා වූ අතර ඊට පහුවදා අපේ batch1 හන්තානේ hike එක ගියෙමු.හන්තාන කොහොමත් පට්ට ලස්සනය.එදා "යන්න බෑ අයියෝ, අම්මෝ පොඩ්ඩක් නවතිමු, ආපහු යමූ " කියා අඬපු අපේ කෙල්ලො ටික නැත්නම් තවත් ලස්සනය. :P
batch එක ඇතුලෙන් hitch වුන කොල්ලෝ hitch 1 කරේ තියාගෙන හතිහලාගෙන,සෙම පෙරාගෙන කඳු නගින ආකාරය දැකීමෙන් ඔ‍ටුවන් වන අපිට මාර funය.

hike 1 පුරාවටම අපේ බැජියක් වන සෙන්ට්‍රොගේ සින්දු අහලා ඇති වුන කනේ වේදනාව නිසා කකුලේ වේදනාව යටපත් විය.සෙන්ට්‍රො ට සින්දු කියන්න හොඳ හැකියාවක් තිබෙන බව කවුද කියාතිබේ.
ඒ කවදාද කියා ඇයට ඒ තරම් මතකයක් නැතත් බොහෝ දෙනාගේ අදහස ඒ අප්‍රේල් පලවෙනිදා බවයි.

ඊට පස්සේ තිබුනේ පාගමනයි. campus එකේ ඉදන් මාවනැල්ල වෙනකම් පයින් ආව අපිට අන්තිම හරිය වෙද්දී හොඳ ගනන්ය.ඒ ගමන පුරාවට අපිට බීම ලබාදුන් අයියලා, අක්කලා, නැන්දලා, මාමාලා ටත්, මාවනැල්ලේ ටවුන් එකෙදි අපිට ටොපි බෑග් 1ක් දුන් කහපාට ඇඳුමක් ඇඳ ,රතු පාට ඔරලෝසුවක් බැඳ ගෙන සිටි හිනාවෙද්දි නල දතක් පේන සුදු ලස්සන අක්කාටත් බොහොම ස්තුතියි ...

ආචාර්ය පා ගමනට නම් මරු මරු කට්ටිය එකතු වී තිබුනි. ලoකාවට නිදහස් අධ්‍යාපනය විකිනීම හඳුන්වා දුන් රනිල් මාමා, *සි සේනානායකලා මේවාට අවේ යටට ඇඳගෙනදැයි මට සිතේ.
ජෙනරාල් තුමා 'නිදහස් අධ්‍යාපනය ‍රැක ගනිමු' හා 'රාජ්‍ය අධ්‍යාපනය ‍රැක ගනිමු' යන සටන් පාඨ දෙකේ වෙනස මොකද්ද කියාවත් දන්නවාදැයි මම දන්නේ නැත.

කෙසේ වෙතත් වැස්සකටවත් campus නොගිය අපේ මාමා හා campus ගිහින් ගොඩ ගිය බලු බණ්ඩා අපිට පස්ස හරවන වෙලාවේ පෞද්ගලික අරමුණු හිතේ තියාගෙන දෙන උදව් පවා ගන්නට වී ඇත.

මේ අස්සේ අපේ ටීම් එක T20 ෆයිනල් ඇවිල්ලාය.මේ ෆයිනල් එක දිනුවොත් කවදාහරි මගේ පොඩි එකාට මම බැලුවා කියලා ආඩම්බරෙන් කියන්න තව world cup 1ක් ඇත. (මේ මන:කල්පිත පොඩි එකාට තාම අම්මා කෙනෙක් නැත.)
කතා ඇතිය.
පහුගිය දවස් වල සරසවි පාගමන් යාම නිසා ගමේ දේශද්‍රෝහියෙක් වී සිටින නිසා final එකට ගේ ඉස්සරහා සිoහ කොඩිය දමා හෝ නැවත මගේ දේශප්‍රේමී චරිතය ගොඩ නගාගත යුතුය.
එහෙනම් මම යමිය. ටා ටා ය......
ඊලඟ පෝස්ට් එකේ වෙනසක් බලාපොරොත්තු වන්න...

-මේක කියවලා හොදයි කියලා හිතෙනවනම් මගේ බ්ලොග්1 follow කරලා සප් 1ක් දෙන්න.පස්සෙන් එන කස්ටිය කියලා තියෙන තැන click කරන්න-

ඉක්මනින් එමු නේද බලන්නට හඳපාන........

පින්න පිපිලා රෝස අතු අග 
පලිගු කැට මෙන් දිලෙන්නේ..
පියාසලමින් ර oචු ගැසිලා 
විහග රහසක් කියන්නේ..
දෑස නොරිදෙද කවුළු අතරින්
හිරුත් ඔච්චම් කරන්නේ..
සිහින අතරින් නිල් ගොයම් මැද 
නුඹේ රුව මට පේන්නේ..


ඈත නිම්නයේ හිරුගේ සැඩ ‍රැස්
නුඹ දවාලන වෙලාවේ..
වතේ දා බිඳු  නිවී යන්නට 
වහිනවද වැහි වලාවේ..
ඈත මළහිරු සැගවි ගිය ඒ
නුඹ දමා ආ සැදෑවේ..
මගේ හිතට පෑයූ අමාවක 
බිඳින සිසිකැන් නුඹමවේ..

නුඹේ සුවඳ  නැති නිසා 
පාලු හුදකලාවේ..
හිටියා මම බොහො කලක්
නුවර තක්සලාවේ..
මගේ හීනබොඳ   වෙලා 
මහවැලියෙ ගියාවේ..
‍රැඳුනාවේ නුඹේ වතේ 
ඔහු ගෙනා සිනා ඒ..

පාළුවේ වේදනා නැතිව 
ලෙන්ගතු මූණ..
මට තරම් නුඹට නෑ 
ඇතිනෙ පෙම්බරයාන..
නැතුවානේ මගේ හිතේ
තව ඉතින් ඒ හීන..
ඉක්මනින් එමු නේද
බලන්නට හඳපාන........

නිමිත්ත- මේකට පසුබිම් වෙන්නේ පේරාදෙණියේ කaෂිකර්ම පීඨයේ වෙන සිදුවීමක්.එහේ කaෂිතාක්ෂණය හදාරන අය මුල් මාස 6ක් ඉන්නේ මහාඉලුප්පල්ලම උප ඒකකයේ.ඒ අය එනකම් ඒ පිඨයේ ඉන්න අනිත් සහෝදර පාඨමාලාවල ඒ කියන්නේ සත්ව පාලනය,ආහාර විද්‍යාව හා තාක්ෂණය හදාරන පිරිමි ලමයි වගේම සමහර ජේෂ්ඨ තුමන්ලා මග බලාගෙන ඉන්නවා..

සැලකිය යුතුයි-නිර්මාණයක් විතරයි.මට අදාල නැත....